سیاست های دریافت برنامه های تلوریونی ماهواره ای در کشورهای آسیاسی: درس های مقابله و بهره وری برای ایران

مقاله حاضر پس از شرح مختصر ویژگی عصر تکنولوژی اطلاعاتی و ارتباطاتی و تغییرات ایجاد شده در مفهوم سیاست رسانه ای‘ وضعیت فعلی دریافت مستقیم برنامه های تلویزیونی ماهواره ای در ایران و سیاست ممنوعیت آن را نقد و بررسی می کند. مطالعه موردی وضعیت دریافت تلویزیونی از ماهواره در سیزده کشور آسیایی نشان می دهد بیشتر آن ها بهره وری مناسب از محتوا و کانال های مطلوب را به عنوان محوری ترین جزء سیاست خود مدنظر داشته اند و از برنامه های کانال های خارجی برای جبران نقصان داخلی و جلب مجدد مخاطبان به خدمات کنترل شده بهره می گیرند. با این حال‘ حجم‘ نوع محتوا‘ زبان پخش‘ میزان و نحوه اعمال نظارت محتوایی (سانسور) و نیز تعداد و نوع مالکیت و مدیریت سازمان های مربوطه و ورش توزیع و پخش در بین کشورهای مورد مطالعه تفاوت بسیاری دارد. مسئله دریافت تلویزیونی از ماهواره در ایران هنوز حل نشده و مسئولان‘ یاستمداران‘ احزاب و مردم به طور مکرر وضعیت فعلی را به نوعی مورد نقد قرار می دهند. محرومیت استفاده از برنامه های مطلوب کانال های ماهواره ای برای جلب رضایت مردم و کاستن از تمایل آن ها به سوی آسمان پر از ماهواره و ماهواره های پر از مخاطره‘ امکان اجرایی شدن قانون ممنوعیت را به شدت تقلیل داده است. بررسی تجارب سایر کشورهای آسیایی نشان می دهد که می توان با حفظ حساسیت های فرهنگی و سیاسی از برنامه های ماهواره ای موجود بهره برد.