افزایش تعداد مستمری بگیران سازمان تأمین اجتماعی به دلایل متعدد از جمله افزایش امید به زندگی، کاهش نرخ زاد و ولد و پایین آمدن سن بازنشتگی لزوم توجه به وضعیت این گروه را ضروری ساخته است. این مقاله درصدد است تا به این مسأله اساسی پاسخ دهد که مستمریبگیران سازمان تأمین اجتماعی تا چه اندازه از عملکرد سازمان تأمین اجتماعی رضایت دارند. مقاله حاضر نتیجه مطالعهای توصیفی ـ تحلیلی با روش پیمایشی است. جامعه مورد مطالعة پژوهش، مستمری بگیران تحت پوشش اداره کل تأمین اجتماعی تهران (در حدود 251520 نفر) بوده و حجم نمونه با بهرهگیری از فرمول کوکران 210 نفر برآورد شده است. نتایج به دست آمده از مطالعه نشان میدهد که هر چند که مستمریبگیران از تعاملات گفتمانی با سازمان رضایت نسبی دارند اما از آن جایی که اکثریت آنان فاقد منبع درآمدی غیر از مستمری دریافتی هستند، از یک نوع عدم تعادل در مخارج زندگی به سر میبرند. این عدم تعادل مبادله، موجب نارضایتی عمده مستمریبگیران از عملکرد سازمان تأمین اجتماعی شده است.
)