موضوع این مقاله بررسی عوامل مؤثر بر وحدت نخبگان فرهنگی در ایران با تکیه بر مورد استادان حوزه و دانشگاه می باشد. سؤالهای اساسی این بررسی به شرح زیر است:
1. امروزه – که بیش از دو دهه از پیروزی انقلاب اسلامی می گذرد – چه میزان احساس وحدت بین استادان حوزه و دانشگاه وجود دارد؟
2. چه عواملی می تواند باعث افزایش و یا کاهش احساس وحدت بین آنان شود؟
برای رسیدن به پاسخ سؤالهای فوق یک پژوهش تجربی با استفاده از ابزارپرسشنامه انجام گرفته است که در آن تعدادی از استادان علوم انسانی دانشگاههای دولتی شهر تهران و تعدادی از استادان حوزه علمیه قم مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته اند.
در پاسخ به سؤال اول می توان گفت که احساس وحدت بین دو قشر فوق اطراف متوسط است و در مورد سؤال دوم می توان گفت که عوامل مهم مؤثر در افزایش احساس وحدت‘ شاخصهایی چون وفاق فرهنگی (سیاسی)‘ وفاق نقشی‘ وفاق منزلتی‘ وفاق معرفتی یا معرفت شناختی و کنش ارتباطی هستند که در بین استادان حوزه و دانشگاه به صورتهای مختلف بر احساس وحدت آنان نسبت به هم تأثیر مثبت دارند.
)