در این مقاله رابطه مرگ و میر با توسعه اقتصادی – اجتماعی استانهای ایران‘ بر مبنای فرضیه ‹‹ هرچه درجه توسعه یافتگی استانها بیشتر‘ میزان مرگ ومیر آنها کمتر››‘ بررسی شده است.
درباره مرگ و میر و ارتباط آن با توسعه در کشورهای جهان سوم دو دیدگاه متفاوت وجود دارد: گروهی بر این عقیده اند که در سالهای پس از جنگ‘ کاهش مرگ و میر در کشورهای در حال توسعه‘ مستقل از توسعه اقتصادی – اجتماعی و تنها در اثر ارتباط با کشورهای پیشرفته صنعتی و وارد کردن تکنیک درمان و کنترل بیماریها از این کشورها بوده است. در مقابل گروه دوم کاهش مرگ ومیر را در توسعه اقتصادی – اجتماعی جستجو می کنند و بر این عقیده اند که در شرایط نامناسب بهداشتی و عدم تعادل و تناسب در توزیع امکانات اقتصادی و اجتماعی بایستی و اجتماعی بایستی همچنان شاهد نابرابری در کاهش مرگ و میر و افزایش شاخص امید زندگی در بدو تولد باشیم.
یافته های این بررسی دیدگاههای مربوط به گروه اول را با وضوح بیشتری مطرح و دیدگاه گروه دوم با تأیید می کند. نتایج این بررسی حاکی است که رابطه ای مستقیم و معنی دار بین امید به زندگی در بدو تولد و توسعه در استانهای ایران وجود دارد.
)