به دنبال فرایند اصلاحات اراضی در ایران مسولین کشاورزی کشور در صدد تاسیس واحدهای جمعی دولتی و نیمه دولتی از قبیل شرکتهای سهامی زراعی واحدهای تعاونی تولید و شرکتهای کشت و صنعت برآمدند تا بتوانند مشکلاتی را که در ارتباط با کاهش محصولات و مهاجرتهای شدید روستائی به وجود آمده بود جبران نمایند این واحدها به دلایل مختلف از جمله عدم مشارکت و همیاری کشاورزان و عدم تطابق الگوهای به کار رفته با جامعه سنتی ایران نتوانستند موفقیتی کسب نمایند و پس از انقلاب غالبا فعالیت آنها متوقف شد و یا از هم پاشیده شدند بعد از انقلاب در برخی از مناطق ایران از جمله در منطقه سربند اراک روستائیان خود با یاری گرفتن از تجارب مبتنی بر دانش بومی توانستند اراضی کشاورزی بسیار پراکنده و قطعه قطعه خود را یک پارچه سازند و فارغ از هر گونه بوروکراسی اداری و در مواردی هم با کمک و راهنمائی مروجین کشاورزی که سعی در تلفیق دانش علمی و دانش بومی داشند مشکل قطعه قطعه بودن اراضی خود را حل کنند و در حقیقت کشاورزی سنتی خود را با تکنولوژی مدرن همنوا سازند
)